تولد یک پروانه

اگر از روی نقشه بخواهم بگویم یک جایی در نقطه مقابل من است که مردم پشت درش صف بسته‌اند. از نظر گردشگری چیزی بیشتر از من ندارد. شاید آب و هوای بهاری من در همه فصول من را یک سر و گردن بالاتر هم ببرد. ولی افسوس که همه فکر می‌کنند مرغ همسایه غاز است. می‌گویند آنقدر این شهرهای همسایه را شلوغ پلوغ کرده‌اند که ساکنان مجبور شده‌اند جایگزین هتل‌ها شوند و به مردم سرپناه بدهند. یعنی تا این حد اوضاع خراب است. همه دنیا مردم من را به خونگرمی و مهمان نوازی بشناسند، آن‌وقت به قول شاعر،« آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد». 

همه دنیا به من می‌گویند مریخ زمینی، بخاطر کوههای مینیاتوری یا مریخی‌ام، حتی به همایش مریخ‌نوردی می‌آیند. آن طرف غارهای بان مسیتی، اسکله و تپه گِل فشان و تالاب لیپار که آبش مثل خون قرمز است. موزه محلی و غذاهای محلی و شاید هم آثار به جامانده از قلعه پرتغالی یا شهر تیس که سکونت‌ گاه قبلی مردم شهر بوده است، از چیزهایی است که نمی‌توان از آن گذشت. سواحل دریای مکران، خلیج گواتر، و مشرف بودن به چند اقیانوس مثل هند هم از آن چیزهایی است که همه جا نمی‌شود پیدایش کرد. حتی اگر قصد خرید هم وجود داشته باشد بازارهای آزاد منطقه‌ای هستند که نیاز مردم را برطرف کنند. بالاخره اگر قرار است حمایتی از کالای ایرانی بکنیم، صنعت گردشگری را نباید فراموش کرد. بهتر است از آن پول‌هایی که مردم می‌برند ترکیه و آنجا را آبادتر می‌کنند، کمی‌اش به ما هم برسد. اصلا بیشترش به ما برسد، مگر نمی‌گوییم چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است. 

راستی تا یادم نرفته اسمم را بگویم؛ من چابهار هستم، جایی که چهارفصلش بهار است.